लघुकथा: मातृभाषा – कमला देवकोटा

मम, अ ग्लास अफ मिल्क। पर्खि न एक छिन। घरमा यस्ता आफन्त आउनुभाछ देख्दैनस्? अफ कोर्स, अन्डर्स्टुड। त? ममीले भनिन्।

आफ्ना घरबाट आएका अंकल अन्टी अलमल्ल भए। हैन ए मैना! बाबू नेपाली बोल्न जान्दैन र? हामीलाई वास्तै गर्दैन बा। हामी भने कैले देखम्ला भन्दै आईयो।

बोल्न मात्र नजान्ने हो बुझ्छ ममी।

धैत् आफ्नो जन्मभूमी, मातृ भाषाबाट विमुख गराउन हुन्छ? यो ठिक गरेनछौ हे तिमीहरुले। आफ्नो संस्कार, भाषा नै नरहे अरु के रहला अब? हैन यो अमेरिकामा जहाँ जहाँ जानुस् न। बाबू सबैका बाल्बच्चाहरुको हालत यहीँ हो।

तेसो भनेर नपन्छिनु है। यहिँ बसेर देशको संस्कृती, साहित्य, नेपालीपन, माटोको सुगन्धको पहिचान गराउनु हाम्रो कर्तव्य हैन र?

आखिर अबिनास पनि त तिमीहरु सङ्गै आएथ्यो। पोहोर साल नेपाल आउँदा उसको बोली वचन, शिष्ट आचार नेपालीपन देख्दा सबै तीन छक भैयो। नेपालमै बसेकाको भन्दा अझ दमदार।

हेर त हाम्राको यो हालत?

हुन दिनु बाबू , बहिनी पहिले यहाँ आए पछि बाघै मारे झैँ भो।

आफुलाई नेपालको पढाईले अङ्ग्रेजी बोल्न, बस उठ गर्न कस्तो गाह्रो भो। त्यसैले यो जन्मे पछि खैरेका साथमा पढ्ने, खेल्ने गर्दा गर्दा हाम्रो बोली लाईनै जिस्क्याउने भयो। दङ्ग पर्यौँ तेतिखेर। अहिले पछुतो भैरहेछ के गर्ने? यी यतै बस्नेहुन् भनेर चित्त बुझाएकाछौँ। हामीलाई हेर्ने होईननन्। हिजो मात्र आएको हो भोलि आफ्नै शहरको घरमा जान्छ। अब केको दगल फसल?

– कमला देवकोटा, पाल्पा