लघुकथा: पर्याप्त
सीमा क्षेत्रमा लडाइँको स्थिति बन्दैमा रेग्मीलाई छुट्टी घटाएर सीमा क्षेत्रमा जानुपर्ने भयो।केही समय भित्रैमा नयाँ जिन्दगीलाई यस संसारमा ल्याउन लागेकी प्रियाको नजिकै पुगेर रेग्मीले चिन्तित स्वरमा भने, “प्रिया, म जानै पर्ने भयो तर तिमी यस्तो हालतमा एक्लै कसरी बसौली”।
प्रियाले सान्त्वना दिदै भनिन्, “अहिले नेपाल आमालाई हजुरको जरुरी छ।यो त एउटा सैनिकको बच्चा हो।म सैनिकको श्रीमती।हामी दुबै फाइटर हौं। म एक्लै पर्याप्त छु यस बच्चाको ख्याल राख्न।
– शिव कुमार रेग्मी
पोखराथोक, पाल्पा
लघुकथा: जस्तालाई तस्तै
डुलीले छोरालाई नुवाई धुवाई गराएर आज गुरुकहाँ पठाएकी थिई।
गुरुकहाँ अन्य प्रशस्तै स- साना बाल बालिका रहेछन् । गुरु नजिकै आएर सोध्नुभो। बाबुको नाम के हो? मेरो नाम लाल बहादुर विश्वकर्मा। अलि यता आईज त भन्दै गुरुले उसलाई बाटो तिर लगेर भन्नुभो। यो तँ जस्ताको लागि पढ्ने ठाउँ हैन अब कहिल्यै न आउनु। लाल बहादुर रुँदै रुँदै घरमा गएर सबै हाल बतायो। मुर्ती कुद्ने ठाउँमा गै सिक्न लाग्यो। आज उ नामुद मुर्तिकार भएकोछ। दसौं बर्ष पछि बाल गोपालको मुर्ती किन्न गुरु उसैकहां पुग्नुभएछ। उसको जवाफ आयो गुरु यहाँ तपाईं जस्ताको लागि मुर्ती राखिएको छैन यो त म्लेच्छहरुका लागि मात्र हो ।अब यहाँ कहिल्यै नआउनुहोला।
– कमला देवकोटा, पाल्पा
